Նոր Գազա
Հեղինակ Մարվան Մախուլ

Էլ ժամանակ չկա,
Ուրեմն էլ մի մնա մորդ փորում,
փոքրիˊկս, շուտ ծնվիր,
չէˊ, ոչ նրա համար, որ փափագում եմ քեզ,
այլ, որովհետև մոլեգնում է պատերազմը,
վախենում եմ, որ չհասցնես տեսնել
երկիրը քո, ինչպես կուզեի, որ տեսնեիր։
․․․
Հող չէ երկիրը քո
ու ոչ էլ ծով, որ կանխազգաց մեր բախտը ու մեռավ․
սա է ժողովուրդդ,
Արիˊ, որ ճանաչես,
քանի ռումբերը չեն խեղել,
քանի ստիպված չեմ հավաքել մնացորդներ,
փոքրիˊկս, քեˊզ համար, որ իմացած լինես՝ սիրուն էին նրանք, որ գնացին,
անմեղ էին։
Որ ունեին քեզ պես երեխաներ,
ում թողեցին փախչել
սառցարանից մեռյալների՝
ցատկոտելու ամեն պայթյունի հետ որբերի պես
կյանքի ու փրկության այս պարանին։
․․․
Թե ուշանաս գուցե
չհավատաս էլ ինձ, այլ հավատաս, թե հող է սա
անժողովուրդ,
թե երբեք էլ այստեղ մենք չենք եղել։
Կրկնաքսորյալ՝ ըմբոստացանք
մեր բախտի դեմ
յոթանասունհինգ տարի,
երբ որ շրջվեց բախտը մեր դեմ՝
հույսը վերածելով մոխրագույնի։
․․․
Բեռը շատ է ծանր,
շատ մեծ է, որ կրես։
Գիտեմ, ներիˊր, որովհետև ինչպես վիթը
երկունքի մեջ վախենում եմ –
դարանակալ բորենիներ, որ պատրաստ են հարձակվելու հետնամասից
խորշի։ Դե, շոˊւտ ծնվիր, ապա վազիˊր
հեռու, ինչքան հեռու որ կարող ես,
այնպես, որ չավիրվեմ ափսոսանքից։
․․․
Անցած գիշեր հույսը հատեց քամելով ինձ,
Հանգստացիր՝ ասի։
Ի՞նչ անեմ նրա հետ։
Իմ փոքրիկի՝ մի զեփյուռի զավակ,
Փոթորիկը նրա հետ ի՞նչ կանի։
Իսկ այսօր ստիպված եմ վերադառնալ
ծանր լուրով․
Ռմբակոծել են Գազայում Բափթիսթ հոսպիտալը
հինգհարյուր զոհերից մի երեխա ,
որ կանչում էր քրոջը՝ գլխի կեսը ցրիվ,
բաց աչքերով՝ «քույրիկ,
Տեսնո՞ւմ ես ինձ»։
Չէˊ, չի տեսնում,
ինչպես խելահեղ աշխարհը,
որ երկու ժամը մեկ դատապարտում ու քնում է,
որ մոռանա նրան
ու քրոջը,
որ չի տեսնում։
․․․
Հիմա քեզ ի՞նչ ասեմ։
Աղետն ու արհավիրքը բարեկամ են իրար,
Երկուսն էլ գիշատիչ ու մոլեգին հարձակվում են այնքան,
մինչև դողացնեն շուրթերս ու ցած թափեն
հնարավոր բոլոր հոմանիշներ
Դիակ բառի։
Պատերազմի ժամին չապավինես ոչ մի բանաստեղծի՝
կրիայի պես դանդաղ
ապարդյուն ջանում է վազել կողքով սպանդի,
որ սուրում է նապաստակի նման։
Սողացող մի կրիա
ու ոճիրից ոճիր ցատկոտող նապաստակ,
տե՜ս, հիմա էլ հասավ Ուղղափառ եկեղեցի, ռմբակոծվում է, տե՜ս,
Աստծո աչքի առաջ, որ հենց նոր էր դարձել
ավիրված մզկիթից՝ թիրախ դարձած
Փրկչի սրբավայրում։ Փրկիչն ո՞ւր է,
երբ Հայրը մեր, որ երկնքում է – իրականում օդանավն է
մենակ ու անընկեր,
մեն-մինուճար ընկերն օդանավում ռումբեր արձակողն է,
իսկ թիրախում նրա հպատակվելը մեր։
Փոքրիˊկս, հիմա խաչի վրա
ամեն մի մարգարե իր տեղն ունի,
Աստված նրանց գիտի,
իսկ դու ու քեզ պես անմեղ պտուղները դեռ
իմանան պիտի,
դեռ իմանան պիտի։

Թարգմանիչ Ռուզաննա Գրիգորյան